امروزه کمتر نامی از پتی در رسانه‌ها دیده و شنیده می‌شود. شاید 7 قهرمانی جهان، 200 پیروزی در پیست‌ها و 127 پول‌پوزیشن (استارت از رده اول) تمام طول حضورش در نسکار گویای همه چیز باشد. البته نباید 712 بار حضورش در میان ده راننده برتر را از یاد برد. اگر از طرفداران دنیای فرمول‌یک هستید، باید بگم که مایکل شوماخر قهرمان افسانه‌ای بسیاری از دوست‌داران این رشته، نیمی از افتخارات ریچارد پتی را هم بدست نیاورده است! در اواخر دهه پنجاه میلادی، پتی فعالیت حرفه‌ای خود را در نسکار در حالی شروع کرد که 16 روز از جشن تولد بیست و یک سالگی‌اش گذشته بود. اولین مسابقه خود را در نیویورک استارت کرد. یک سال بعد از آن، در 1959 پس از 9 باری که در جمع ده راننده برتر حضور داشت. او همچنین 6 مرتبه‌ای که در پنج رده اول از خط پایان گذشت، به عنوان بهترین تازه‌کار فصل شناخته شد. در شرایطی که هنوز 3 سال از حضورش در نسکار می‌گذشت، به عنوان نایب قهرمانی رسید. در 1964 با اتومبیل مسابقه‌ای پلیموت سوپربردش توانست 9 قهرمانی بدست آورد. ریچارد 114 هزار دلار از اولین مسابقه ملی خود دستمزد گرفت.ریچارد جوان با کسب این عناوین در حقیقت پایه‌های سلطه خود در نسکار را محکم‌ می‌کرد و رفته‌رفته به افتخاراتش می‌افزود. سومین قهرمانی‌اش در دیتونا500 را در 1971 بدست آورد. زمانی که جام را بالای سر برد، نامش به عنوان اولین راننده‌ای که سه بار به این عنوان قهرمانی رسیده در تاریخ ثبت شد. همچنین او نخستین راننده‌ای بود که دستمزدش بیش از یک میلیون دلار در سال بود. این حقوق در دهه 70 ریچارد را به یکی از گران‌قیمت‌ترین راننده‌های نسکار تبدیل کرد. اما در 1972 بود که STP (کمپانی روغن‌موتورسازی) قرارداد 28ساله‌ای برای اسپانسری پتی امضاء کرد. از آن پس بود که نام ریچارد پتی با اتومبیل شماره 43 آبی‌رنگش در تمامی جهان زبان‌زد شد. این شهرت تا جایی پیش رفت که بیشتر از ریچارد پتی به petty blue (پتی آبی) مشهور شد. ریچارد یک جمله به یاد ماندنی دارد: «اگر می‌دانستم که برنده نمی‌شوم، شرکت نمی‌کردم.» هنوز هم این جمله برای بسیاری از رانندگان امروزی نسکار معرف مردیست که تمام زندگی خود را وقف لذت رانندگی کرد.